درامروزِ ما که فردای دیروز شده و دیروز که وقتی به آن اکنون می‌گفتیم و فردا که نیست‫.‬
‎ میان خورشیدهای در طلوع و غروب ‫.‬ چیست که کسی را مدام در یادها جاوید زنده می دارد‫.‬ 
‎در خاطره‌ی قومیِ ملتی و در یاد آن‌ها که حتی او را ندیده بودند‫.‬
‎جاودانگی از کجاست که آغاز می‌شود؟ و نتیجه‌ی کدام کردار تو است؟
‎آن چه بودی؟ یا آن‌چه برجای گذاشتی؟ و عمر آن‌چه بر جای گذاشتی تا کجای فرداها پایدار می‌ماند؟
‎اگر در فرداهای نیامده، آثار برجای مانده‌ات همچنان آبشخور تازه و جانبخش  نوآمدگان باقی باشد‫.‬ 
‎پس تو به راز جاودانگی دست یافته‌ای، وقتی که دیگر نیستی، و عکس‌های تو یادگاری است از روزی که بودی‫.‬ 
‎ زیبا و افراشته و انسان‌وار‫.‬ و تو را هنوز می‌ستایند حتی آنان که تو را هرگز ندیده بودند‫.‬ 
‎ و این راز هنر است که با مرگ و جاودانگی خواهران توأمانند‫.‬ و ما چهره‌ی یارانمان را  به یاد می‌آوریم، از پس
‎نماهای رنگ و رو رفته ی خاطرات کهنه، به بهانه‌ی دوباره دیدنِ عکس‌های یادگاری‫.‬  و خاطره چیست، جز ته مایه‌ای باقی در کنج
‎تاریک مغز تو که هنوز میتوانی زندگی و زنده بودن را با آن تعریف کنی‫.‬ و زندگی تو همچنان پس از نبودن ها برجاست
‎اگر جاودانگی در خیال و خاطره‌ی آیندگان پا برجای، جا خوش کرده باشد‫.‬

ابراهیم حقیقی
شهریور ۱۳۹۱

–

این مطلب پیشتر به در مجله الکترونیکی رنگ به مناسبت تولد مرتضی ممیز منتشر شده .